Capettes du Revermont

Capettes of droge stenen hutten
Op het hele eerste plateau heeft de geschiedenis geleidelijk een landschap van droge stenen gevormd, doorkruist door murgers die vreemde gebouwen verbergen. De bocage van droge stenen, die in de loop der tijden is aangelegd, herbergt een rijk ecosysteem, aangezien de vegetatie zich dankzij de stenen muren heeft kunnen ontwikkelen in de vorm van heggen.
De hutten, een voorbeeld van landelijke architectuur, zijn er, verborgen door de muren, discreet, vreemd en men stelt zich voor dat ze doordrongen zijn van grote geheimen.
Zij worden gewoonlijk "Capettes", "les loges", "les cabordes", "les cabanes de berger" genoemd. Ze zijn te vinden in alle omliggende gemeenten, in de bocht van een pad of aan de rand van een veld. Ze worden vaak opgenomen in een droge stenen muur. Dit type constructie is vrij zeldzaam in het noorden van Frankrijk, maar kan worden aangetroffen in de Lot, Périgord en Vaucluse. Boeren haalden stenen van hun akkers en stapelden die op om hun percelen af te bakenen.
De landbouw ontwikkelde zich ten gunste van de veeteelt en het waren de veefokkers die toen de hutten gebruikten om hun kuddes te bewaken.
Soms, als het land ver van de dorpen lag, bouwden de boeren een "hut" in deze murgers om te schuilen en hun gereedschap op te slaan tijdens een regenbui of een maaltijd. In de Jura en Revermont zijn talrijke hutten teruggevonden, maar de constructies zijn kwetsbaar: omdat ze hun functie verloren hebben, worden ze niet meer onderhouden en door de herverkaveling zijn ze verdwenen, samen met de murgers die er onderdak aan boden. Dit erfgoed is dus aan het verdwijnen.
Hoe oud zijn de hutten? Een mysterie. Er is zeer weinig geschreven informatie over deze hutten of wanneer ze gebouwd werden. Archeologen hebben verschillende hypothesen geformuleerd: ze zouden uit het Gallische of zelfs het Neolithicum kunnen dateren. Sommigen menen dat het principe van de droge steenbouw dateert uit de Middeleeuwen. Anderen menen dat zij dateren uit een periode (12e eeuw) toen op het eerste plateau akkerbouw de regel was. Tenslotte is de meest gevorderde veronderstelling dat zij werden gebouwd tijdens de grote ontginningen die aan de 19e eeuw voorafgingen.
De enige zekerheid is dat ze minstens 150 tot 200 jaar oud zijn.
De hutten zijn originele constructies door hun vorm en het exclusieve gebruik van platte, dunne stenen. Velen hebben een kraagsteengewelf. De basis van de hut is recht en het gewelf wordt gevormd door de bovenste steen die uit de onderste steekt. De meeste zijn van de heersende wind afgekeerd. Om nog meer mysterie te bieden, verschillen de vloer, het gewelf en de ingang van de ene naar de andere. Binnen staan stenen banken langs de muren. Afhankelijk van de grootte, kunnen ze plaats bieden aan 2 tot 10 personen. De gewelven kunnen gewelfd, recht, spitsboogvormig of van een latwerk zijn.