Eglise de Chavannes

Het complex onderging talrijke wijzigingen, met name in de 16e en de 19e eeuw.

Geschiedenis:
Chavannes en Sélignat zijn de eerste twee dorpen in het dal van de Suran die in 852 in een geschreven document, "het diploma van Lothaire", voorkomen; dit bevestigt dat zij inderdaad in het bezit van de abdij van Condat (Saint-Claude) zijn. De meest waarschijnlijke oorsprong van de naam "Chavannes" is Latijn en getuigt van het bestaan van hutten, rieten huisjes op de plaats.
Het bestaan van een priorij (die later in 1275 met die van Coligny werd verenigd) en van een parochie wordt bevestigd in 1184 door Frederik I (Barbarossa), keizer van het Heilige Roomse Rijk (2e van de Hohenstaufen-dynastie), maar de stichting ervan is waarschijnlijk veel ouder. Deze eerste parochie omvatte zowel de kapel van Lomont als die van Arnans, die vervolgens in de 12e eeuw tot een zelfstandige parochie werd gevormd.
Dit maakt het meer dan waarschijnlijk dat Chavannes zijn eerste parochiekerk, zeker in romaanse stijl, al in de 12e eeuw, en zeker in de 13e eeuw, had.
In de 11e eeuw kwamen de parochies van de vallei onder het gezag van de aartsbisschop van Lyon, maar de abdij van Saint-Claude behield het recht om de pastoor te benoemen en de tienden te innen. Deze overeenkomst, die niet zonder moeilijkheden tot stand is gekomen, heeft verscheidene eeuwen geduurd. In die tijd werden de parochiekerken, die eenvoudige kapellen opvolgden, gebouwd volgens bepaalde principes: het koor of heiligdom, het gewijde gedeelte van het gebouw, dat alleen toegankelijk is voor de geestelijkheid, behoort toe aan de kerkelijke autoriteit die de leiding heeft (abdij, bisdom) en aan de decimator (degene die de tienden int); een sacristie, buiten het gebouw maar uitkomend op het koor, kan eraan vastgemaakt worden (een dergelijke sacristie bestaat nog steeds, bijvoorbeeld in de kerk van Châtillon sur Chalaronne); het schip behoort toe aan de parochie; privé-kapellen met een altaar en gewijd aan een of meer heiligen kunnen ofwel in de kerk worden geïnstalleerd ofwel aan de buitenkant van het schip aan de zuid- of noordzijde worden toegevoegd, waarvoor de toestemming van de parochie nodig is, zodat zij op het schip kunnen uitkomen. De bouw en het onderhoud van deze verschillende onderdelen vallen onder de verantwoordelijkheid van elk van de eigenaren en worden niet noodzakelijkerwijs gecoördineerd.
Tegen het einde van de 10e eeuw verschenen de Heren van Coligny (Manassès in 974), "heren van het land van Revermont", waarschijnlijk opvolgers van de Karolingische graven. Hun bezittingen, bekend onder de naam "Manche de Coligny", zijn weinig bekend, maar zeker zeer uitgestrekt, aangezien zij zich schijnen uit te strekken ten oosten van Bresse en tot in de vallei van de Ain, van Orgelet en Saint-Laurent la Roche in het noorden tot aan de Rhône in het zuiden, als we afgaan op de kaart van Dubouchet uit de 17e eeuw (1650). Het is dus op het grondgebied van de landsheren van Coligny en onder hun bescherming dat de priorij in de 10de en 11de eeuw werd gesticht en dat de parochie van Chavannes werd gevormd.

Met het verval van de Heren van Coligny kwam de abdij van Gigny uiteindelijk in 1191 onder de bescherming van Etienne de Chalon, graaf van Bourgondië, een datum die de komst van het Huis van Chalon (meer precies de tak Chalon-Auxerre) in de vallei van Suran markeerde, waar het verschillende eeuwen zou blijven. De abdij stond vervolgens haar rechten af over talrijke dorpen en gehuchten, waaronder Montfleur, Pont des vents, Saint-Pierre, Pouillat, Laserra en Samonat. Vervolgens sloot Jean de Chalon (bekend als l'Antique), zoon van Etienne de Chalon, in 1251 een overeenkomst met de abt van St-Claude, Hubert de Buenc, waarbij hij de landerijen van Chavannes aan de graaf afstond in ruil voor diens bescherming van de priorij. Vanaf dat moment lag de grens tussen de invloedssferen van het Huis van Savoye en de Graven van Bourgondië vast. Vijf eeuwen lang maakte dit van Chavannes een grensstad (een grens die pas in 1612 daadwerkelijk werd afgebakend). Tenslotte zij erop gewezen dat zowel het graafschap Savoie als dat van Franche-Comté, na deel te hebben uitgemaakt van het koninkrijk Bourgondië (dat zich ten oosten van de Saône en de benedenloop van de Rhône uitstrekte van de Vogezen tot de Provence) tot de verdwijning ervan na de dood van Rudolf III in 1032, op natuurlijke wijze werden opgenomen in het Heilige Roomse-Duitse Rijk (de abt van Saint-Claude had zelf de rang van prins van het keizerrijk; De abt van Saint-Claude zelf heeft de rang van prins van het keizerrijk; hij draagt ook de ring en de mijter, wat hem de rang van bisschop geeft).
...lees meer document pdj