The Devil's Beauty

In aansluiting op de tentoonstelling L'homme gris, die Benjamin Bianciotto in het Casino Luxembourg presenteerde, wil La Beauté du Diable de aanwezigheid van Satan in de hedendaagse kunst onderzoeken vanuit de invalshoek van zijn figuratie en metamorfoses. Naast de voorstellingen die expliciet naar de duivel of zijn symboliek verwijzen, wil de tentoonstelling de esthetisering van het Kwaad in vraag stellen door werken die het "weerzinwekkende" omzetten in esthetisch genot.
Door onze zekerheden in twijfel te trekken en ze te confronteren met het structurele verzet van de westerse samenlevingen, hebben deze werken een onmiskenbare politieke dimensie. Ze zetten de smaak op zijn kop: een soort transgressieve alchemie. Met het "non serviam" van Lucifer als voorbeeld in een echt opstandig lied weigeren de kunstenaars op hun beurt zich te laten controleren door een autoriteit die als onrechtvaardig of willekeurig wordt beschouwd en zich aan het lot te onderwerpen.
Lucifer wordt verward met Prometheus, en de "lichtdragende" engel die verlichting en vrijheid brengt aan scheppers in een post-romantische en symbolistische erfenis. Door de dubbele beweging van de onthulling van het gruwelijke (in het beeld van de Apocalyps, wat Openbaring betekent) en de heropleving ervan onder verleidelijke gedaanten, lijken zij hun afwijzing van de pijn en de lelijkheid van de wereld te bevestigen.
Maar de tentoonstelling stelt ook de rol en de plaats van kunst in onze huidige samenleving ter discussie. De recente creatie weet heel goed dat er gevaar schuilt onder het aantrekkelijke vernis; ook zij weet op deze dubbelzinnigheid in te spelen, de werkelijkheid te verhullen om ons beter te kunnen bekoren, zich te tooien met de uiterlijke kenmerken van kapitalistische en publicitaire perikelen.
Ten slotte zal The Devil's Beauty de religieuze dimensie niet uit de weg gaan, van de demonisering van de hedendaagse kunst tot haar vermogen om het debat binnen geseculariseerde culturen nieuw leven in te blazen. Ambivalent, polysemisch en cathartisch, benadrukt de tentoonstelling de oxymoron die in de titel zelf besloten ligt, en veronderstelt en verdedigt deze fascinatie met Faustiaanse trekjes.

Curatoren van de tentoonstelling:
Benjamin Bianciotto, doctor in de kunstgeschiedenis en Sylvie Zavatta, directeur van de Frac

Met werken van Renaud Auguste-Dormeuil, Béatrice Balcou, Valérie Belin, Bianca Bondi, Christine Borland, Gast Bouschet, Pascal Convert, Nicolas Daubanes, Stan Douglas, Léon Ferrari, Marina Gadonneix, Douglas Gordon, Majd Abdel Hamid, Suzanne Husky, William Kentridge, Joachim Koester, Nino Laisné, Julien Langendorff, Élodie Lesourd, Robert Longo, David Mach, Myriam Mechita, Annette Messager, Patrick Neu, Eric Pougeau, Sophie Ristelhueber, Andres Serrano, Annelies Štrba, Iris Van Dongen, Jean-Luc Verna, Jérôme Zonder...