Tentoonstellingen / Esther Ferrer / La Ribot

Sinds 2006 is de collectie van Frac Franche-Comté opgebouwd rond het thema tijd en zijn uitvloeisels (duur, beweging, ruimte, entropie, geheugen...).
Ze heeft zich geleidelijk en op logische wijze opengesteld voor geluidswerken, performances en immateriële werken, evenals transdisciplinaire werken in dialoog met muziek en dans, allemaal artistieke praktijken met een langetermijnperspectief. Deze laatste werken omvatten installaties van kunstenaars en componisten Ryoji Ikeda, Hassan Khan, Ari Benjamin Meyers, Paul Panhuysen en Sébastien Roux, en installaties van choreografen Valeria Giuga (Compagnie Labkine), William Forsythe en La Ribot.
In de afgelopen drie jaar hebben de tentoonstellingen in het Frac de nadruk gelegd op de performatieve dimensie van deze collectie met de tentoonstelling Aller contre le vent, performances, actions et autres rituels in 2022, en de interdisciplinaire dialoog die zich ontvouwt in drie tentoonstellingen die beeldende kunst en dans met elkaar verbinden: Dancing machines (2020), Rose Gold van Cécile Bart (2020) en Danser sur un volcan (2021). De tentoonstellingen gewijd aan Esther Ferrer en La Ribot liggen in het verlengde van deze tentoonstellingen.
Deze tentoonstellingen brengen het werk samen van deze twee toonaangevende Spaanse kunstenaars, die beide vertegenwoordigd zijn in de collectie van het Frac.
Het doel is om de overeenkomsten tussen hun werken te benadrukken, maar ook hun eigenheid. Terwijl Esther Ferrer uitsluitend werkt op het gebied van beeldende kunst en performance, en alle spectaculairiteit schuwt, is het werk van Ferrer resoluut transdisciplinair en komt het zowel tot uiting op het podium als in de tentoonstellingszalen van een museum of kunstcentrum. Hun esthetiek is verschillend - formele soberheid en distantie voor Esther Ferrer, expressiviteit voor La Ribot - maar beiden delen strengheid, energie, humor en zuinigheid van middelen, en maken van het lichaam zowel het ruwe materiaal als het onderwerp van hun werk. Dit lichaam
kan hun eigen lichaam zijn, maar ook dat van anderen die ze vaak bij hun werk betrekken, of het nu gaat om het publiek of om dansers.
Beiden zijn geboren onder de dictatuur van Franco, en hun werk is ook een reflectie op het politieke en sociale lichaam, waarbij ze seksistische vooroordelen in twijfel trekken en de zaak van de vrouw omarmen, en zich interesseren voor figuranten en achterblijvers, en zelfs voor de slachtoffers van privé- of staatsgeweld. En tot slot hebben ze allebei een even grote voorliefde voor stoelen en een gedeelde passie voor Erik Satie...

Sylvie Zavatta, directeur van de Frac.