Como una baguala oscura

Op het scherm vertelt Hilda Herrera over haar composities. Ze zijn diep, zonnig, onlosmakelijk verbonden met de prachtige dichters die ze op muziek heeft gezet en haar touch is onmiddellijk herkenbaar. Ze is een van de weinige vrouwelijke componisten, zo niet de enige, die haar sporen heeft verdiend in de door mannen gedomineerde wereld van de Argentijnse folklore. Ze heeft de weg vrijgemaakt voor nieuwe generaties pianisten en een prominente plaats gegeven aan een instrument dat niemand had verwacht in deze repertoires. Op het podium resoneren Hilda's piano en stem. Ze roept haar inspiraties op of de historische context van haar composities, de censuur. Achteraan op het podium staat een onafgewerkte bakstenen muur waarop de boventitels geprojecteerd worden, een ruimte die voortdurend opnieuw geconfigureerd wordt door "Pola", een andere belangrijke figuur, zeer fysiek, die de houding van de Gaucho dansen herneemt, een combinatie van verankering aan de grond en een wild zwevend bovenlichaam, zoals galopperende paarden in de stoffige pampa's.